Terapia Humanistyczna
Dziś śmiało można stwierdzić, że psychoterapia humanistyczna to jedna z najbardziej popularnych nurtów psychoterapeutycznych. Zrodziła się w latach 60. XX wieku. Za jej głównych twórców uważa się Carla Rogersa, Fritza Perlsa oraz Abrahama Maslowa, dzięki którym z teorii tej korzysta dziś znaczna część psychoterapeutów. Do nurtów psychoterapii humanistycznej zaliczamy np.: psychoterapię Rogersowską i Gestalt.
Humaniści stwierdzili, że tradycyjne nurty terapii, czyli psychoanaliza i behawioryzm, za bardzo upraszczają obraz człowieka, redukując go tylko do nieświadomych popędów lub obiektu sterowanego wyłącznie z zewnątrz. Psychoterapia humanistyczna uwzględniła w swoim podejściu czynniki specyficznie ludzkie, takie jak poczucie autonomii, system wartości, dążenie do samorealizacji i życiowej twórczości.
Celem psychoterapii humanistycznej jest zmiana postawy klienta wobec samego siebie, umożliwiająca wykorzystanie własnego naturalnego potencjału i indywidualnych pragnień, których realizacja była utrudniona lub zablokowana. Celem nie jest wyłącznie rozwiązywanie problemów, terapeuta, towarzysząc klientowi, asystuje mu i wspiera go w procesie rozwoju.
Klient w czasie terapii uczy się akceptować siebie, niwelować rozbieżności między tym, co robi, a czego potrzebuje. Pierwszym i podstawowym zadaniem terapeuty jest zapewnienie pacjentowi akceptacji dla jego prawdziwych potrzeb i dążeń.
Terapeuta pracujący w tym podejściu indywidualnie dostosowuje metody terapii do każdego człowieka. Nie stosuje form nacisku ani nie podejmuje decyzji za klienta. Nie krytykuje ani nie ocenia.
Klient sam decyduje, ile czasu chce poświęcić na rozmowę i o czym. To także on decyduje, czym się chce zająć w trakcie sesji terapeutycznej. Terapia humanistyczna może być długo i krótkoterminowa. Może trwać kilka lub kilkanaście miesięcy, zależnie od problemu, z jakim przychodzi dana osoba. Sesja trwa 50 min.
