Terapia Poznawczo-Behawioralna (CBT)
Psychoterapia poznawczo–behawioralna zwana także terapią kognitywno–behawioralną (cognitive–behavioral therapy – CBT), jest metodą leczenia zaburzeń psychicznych, trudności emocjonalnych oraz problematycznych zachowań. Terapia została opracowana w latach 60. XX wieku przez amerykańskiego psychiatrę Aarona Becka.
Terapia poznawczo-behawioralna jest połączeniem dwóch metod terapeutycznych:
- Terapia behawioralna, jej założeniem jest przekonanie o wpływie otoczenia i doświadczeń na zachowanie oraz myślenie człowieka. W terapii behawioralnej chodzi o zmianę wyuczonych, nieprawidłowych reakcji.
- Terapia poznawcza oparta jest na założeniu, że każdy człowiek konstruuje własną rzeczywistość, a sposób interpretowania wydarzeń wpływa na to, jak się zachowujemy. Aktywność poznawcza oddziałuje na emocje i zachowania. Modyfikując określone przekonania człowieka, powodujemy zmianę w jego zachowaniu i eliminujemy dręczące go problemy.
Główne założenia tej formy leczenia – poprzez modyfikację myślenia i nastawienia można osiągnąć zmianę nastroju i zachowania. Poprzez uświadomienie pacjenta o jego określonych reakcjach i zachowaniach, można zmienić zafałszowany lub wykrzywiony odbiór otoczenia i nauczyć pacjenta nowych reakcji na sytuacje.
Psychoterapia w tym modelu najlepiej sprawdza się w celu leczenia wszelkiego rodzaju zaburzeń emocjonalnych i myślowych, bardzo skuteczna jest na zaburzenia lękowe, ale model ten jest wykorzystywany również w leczeniu depresji, nerwicy, fobii społecznych, ataków paniki, stresu pourazowego i przewlekłego, a także zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych.
Psychoterapia poznawczo-behawioralna może być krótko-, średnio- lub długoterminowa.